Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/342

 Podniósł z trudem nogę i, krzywiąc się i stękając, postawił ją na ławce.
 W drzwiach ukazał się Mikołaj.
 — Witajcie, towarzyszu! — powiedział mrużąc oczy. — Pozwólcie, że wam pomogę.
 I nachyliwszy się, zaczął prędko odwijać brudną onucę.
 — No! — cicho zawołał chłopak wyrywając nogę i, mrugając ze zdumienia oczyma, patrzył na matkę.
 Nie zauważywszy jego spojrzenia, powiedziała:
 — Trzeba by mu nogi natrzeć wódką...
 — Oczywiście! — odparł Mikołaj.
 Ignacy zmieszany parsknął śmiechem.
 Mikołaj znalazł list, rozprostował go, zbliżył szary, pomięty papierek do twarzy i przeczytał:
 „Nie zostawiaj matko sprawy bez nadzoru powiedz wysokiej pani żeby nie zapomniała żeby pisali więcej o naszych sprawach proszę. Zegnaj. Rybin“.
 Mikołaj powoli opuścił rękę z l:stem i powiedział półgłosem:
 — To wspaniałe!...
 Ignacy patrzył na nich poruszając wolno brudnymi palcami rozzutej nogi. Matka ukrywając twarz mokrą od łez, podeszła do niego z miednicą wody, usiadła na podłodze i wyciągnęła rękę do jego nogi. Wsunął ją szybko pod ławkę i zawołał z przestrachem:
 — Czego?!
 — Dawaj prędzej nogę...
 — Zaraz przyniosę spirytusu — powiedział Mikołaj.
 Chłopak wsunął jeszcze głębiej nogę pod ławkę i bełkotał:
 — Co wy? W szpitalu, czy co?
 Zaczęła rozzuwać mu drugą nogę.
 Ignacy pociągnął głośno nosem i, poruszając niezdarnie