Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/345

 Matka nie patrząc na niego zaśmiała się cicho.
 — Ale przecie zmęczyłeś się i powiadasz, że się boisz?
 Ignacy przygładził szeroką dłonią kędzierzawe włosy i odpowiedział rzeczowo i spokojnie:
 — Strach — strachem, a sprawa — sprawą! Czego się ze mnie śmiejecie? I wy także!
 — Ach ty, dziecko moje drogie! — mimo woli wykrzyknęła matka poddając się wywołanej przez chłopca radości. Uśmiechnął się zawstydzony.
 — No, także coś — dziecko!
 Mikołaj przyglądając się chłopcu przymrużonymi oczyma przemówił dobrodusznie:
 — Nie pójdziecie tam...
 — A co? Gdzież ja? — zapytał niespokojnie Ignacy.
 — Zamiast was pójdzie kto inny, a wy opowiecie mu szczegółowo, co i jak trzeba robić — dobrze?
 — Dobrze! — odpowiedział nie od razu i niechętnie Ignacy.
 — A dla was postaramy się o dobry paszport i o miejsce leśniczego.
 Chłopak szybko odrzucił głowę i spytał zaniepokojony:
 — A jeżeli chłopi będą drzewo brać i w ogóle... to co ja? Wiązać? To nie dla mnie...
 Matka roześmiała się i Mikołaj także. Zmieszało to znowu i zmartwiło chłopca.
 — Nie bójcie się! — pocieszył go Mikołaj. — Nie będziecie musieli wiązać chłopów — wierzcie mi!...
 — Tak! tak! — powiedział Ignacy, uspokoił się i uśmiechnął wesoło. — Dobrze by było do fabryki. Tam, mówią, są dosyć rozumni chłopcy...
 Matka podniosła się zza stołu i, patrząc w zadumie w okno, powiedziała:
 — Ech, życie, życie! Pięć razy na dzień zaśmiejesz się, pięć zapłaczesz! No, skończyłeś, Ignacy? Chodź spać...