Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/353

 Mikołaj zerwał się, ale w tej samej chwili rozległ się dzwonek.
 Spojrzeli jednocześnie po sobie.
 — To — Sasza — hm! — cichutko powiedział Mikołaj.
 — Jak to jej powiedzieć? — także cicho zapytała matka.
 — T-a-a-k... wiecie...
 — Bardzo mi jej żal...
 Dzwonek zabrzmiał ciszej, jak gdyby człowiek za drzwiami nie mógł się zdecydować. Mikołaj i matka wstali i poszli razem, ale przed drzwiami do kuchni Mikołaj cofnął się i powiedział:
 — Lepiej — wy...
 — Nie zgadza się? — twardo zapytała dziewczyna, gdy matka otworzyła jej drzwi.
 — Nie.
 — Wiedziałam! — powiedziała z prostotą Sasza, ale twarz jej pobladła.
 Rozpięła guziki płaszcza, znowu zapięła dwa, spróbowała go zdjąć, a gdy się to jej nie powiodło, powiedziała:
 — Deszcz, wiatr — obrzydliwie! Zdrów?
 — Tak.
 — Zdrów i wesół... — półgłosem powtórzyła Sasza oglądając swoją rękę.
 — Pisze, żeby oswobodzić Rybina! — zakomunikowała matka nie patrząc na dziewczynę.
 — Tak? Zdaje mi się, że powinniśmy wykorzystać ten plan — powoli powiedziała dziewczyna.
 — Ja też tak sądzę! — odezwał się Mikołaj ukazując się we drzwiach. — Dzień dobry, Sasza!
 Dziewczyna zapytała wyciągając do niego rękę:
 — O co właściwie idzie? Wszyscy są zgodni, że plan jest dobry?
 — A kto organizuje? Wszyscy są zajęci...