Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/386

 — Wszystko skończone... Tylko wyrok oznajmią...
 — I więcej nic?
 Tak...
 Nie uwierzyła mu.
 Samojłowa, niespokojnie poruszając się na ławce i trącając matkę ramieniem i łokciem, mówiła cicho do męża:
 — Jakże to tak? Czy tak można?
 — Widzisz, że można!
 — Więc co z nim będzie, z Grzesiem, co?
 — Odczep się...
 Czuło się, że we wszystkich coś się przesunęło, poruszyło, rozbiło. Ludzie mrugali ze zdziwieniem oślepionymi oczyma, jak gdyby zapaliło się przed nimi coś jaskrawego o niejasnych konturach i niezrozumiałym znaczeniu, ale pociągającego ich ku sobie z niepokonaną siłą. I nie rozumiejąc tego, co było wielkie i tak nagle otwarło się przed nimi, pośpiesznie przejawiali nowe dla nich uczucie w rzeczach drobnych, widocznych i zrozumiałych dla nich. Starszy Bukin, nie krępując się, szeptał głośno:
 — Pozwólcie — dlaczego nie dają mówić? Prokurator może mówić, co mu się tylko podoba i jak długo chce...
 Obok ławek stał urzędnik i machając rękami na ludzi, mówił półgłosem:
 — Ciszej! Ciszej...
 Samojłow odrzucił w tył głowę i huczał za plecami żony wyrzucając urywane słowa:
 — Oczywiście — powiedzmy, że są winni. Ale pozwól wyjaśnić! Przeciw czemu poszli? Chcę to zrozumieć! Mnie także to interesuje...
 — Ciszej! — grożąc mu palcem, zawołał urzędnik.
 Sizow ponuro kiwał głową.
 A matka nie odrywała wzroku od sędziów i widziała, że są coraz bardziej podnieceni i rozmawiają ze sobą niewy-