Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/39

 — Odprowadzicie mnie, Nachodka? — zapytała Natasza.
 — Oczywiście! — odpowiedział chachoł.
 Kiedy Natasza ubierała się w kuchni, matka powiedziała jej:
 — Pończoszki macie za cienkie, jak na tę porę! Już ja, jeżeli pozwolicie, zrobię wam wełniane?
 — Dziękuję, Pelagio Niłowna! Wełniane gryzą! — odpowiedziała Natasza śmiejąc się.
 — A ja wam zrobię takie, że nie będą gryzły! — powiedziała Własowa.
 Natasza popatrzyła na nią uważnie, lekko zmrużywszy oczy, i to uporczywe spojrzenie zmieszało matkę.
 — Nie gniewajcie się za moją głupotę — dorzuciła cicho — ja przecież z serca!
 — Jacyście wy dobrzy! — także cicho powiedziała Natasza i porywczo uścisnęła jej rękę.
 — Dobranoc, mateńko! — zajrzał jej w oczy chachoł, zgiął się i wyszedł za Nataszą do sieni.
 Matka popatrzyła na syna — stał w drzwiach do pokoju i uśmiechał się.
 — Czego się śmiejesz? — zapytała zmieszana.
 — Tak — wesoło mi!
 — Wiadomo, stara jestem i głupia, ale na tym, co dobre, to i ja się rozumiem! — zauważyła z lekką urazą w głosie.
 — To wyśmienicie! — powiedział Paweł. — Połóżcie się, już najwyższy czas!...
 — Zaraz się położę!
 Zakrzątnęła się wokół stołu zbierając naczynia, zadowolona i aż spocona z przyjemnego podniecenia, że wszystko przeszło tak dobrze i tak spokojnie się skończyło.
 — Dobrześ to obmyślił, Pawełku! — powiedziała. — Chachoł jest bardzo miły! I panienka — ach, jaka mądra! Kto ona jest?