Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/40

 — Nauczycielka! — krótko powiedział Paweł chodząc po pokoju.
 — Tak, tak — biedna! Licho ubrana — ach, jak licho! Czy to trudno się przeziębić? A gdzie są jej rodzice?
 — W Moskwie! — powiedział Paweł i, zatrzymawszy się przed matką, zaczął cicho i poważnie:
 — Pomyśl: ojciec jej — bogacz. Handluje żelazem, ma kilka domów. Za to, że poszła tą drogą — wygnał ją. Wychowywała się w dostatkach, pieszczono ją, miała wszystko, czego zapragnęła, a teraz pójdzie wśród nocy, siedem wiorst, sama jedna...
 To uderzyło matkę. Stała pośrodku pokoju i ze zdziwieniem, poruszając brwiami, patrzyła w milczeniu na syna. Potem spytała cicho:
 — Do miasta pójdzie?
 — Do miasta.
 — O jej! i — nie boi się?!
 — A jakże! — nie boi się! — uśmiechnął się Paweł.
 — Ale po co? Mogłaby tu przenocować — położyłaby się ze mną!
 — Nie. To nie byłoby dobrze! Mogliby ją tu zobaczyć jutro rano, a to nie byłoby pożądane dla nas.
 Matka w zamyśleniu spojrzała w okno i cicho zapytała:
 — Nie rozumiem tego, Pawełku. Cóż tu niebezpiecznego, zabronionego? Przecież niczego złego w tym nie ma, co? Matka nie była tak zupełnie przekonana o tym i chciała usłyszeć z ust syna potwierdzającą odpowiedź. Ale Paweł patrząc jej spokojnie w oczy, twardo oświadczył:
 — Złego — nie. Mimo to jednak w przyszłości czeka nas wszystkich — więzienie. Wiedz o tym...
 Matce zadrżały ręce. Załamującym się głosem zapytała:
 — A może Bóg da i jakoś... obejdzie się?...