Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/417

 — Chłopcy!
 — Ach ty, draniu!
 — Dajcie mu!
 — Nie zaleją krwią rozumu!
 Uderzano ją w kark, bito po plecach, po głowie. Wszystko zakręciło się, zawirowało ciemnym wichrem, w krzyku, w wyciu, w świstach. Coś gęstego ogłuszało ją leząc do uszu, zatykało gardło, dusiło. Podłoga poruszała się, zapadała się pod nogami, nogi uginały się, ciało drgało w oparzelinach bólu, ociężało i chwiało się bezsilnie. Ale oczy nie gasły i widziały mnogość innych oczu, płonących znanym jej, śmiałym, ostrym ogniem — ogniem bliskim jej sercu.
 Wypchano ją w drzwi.
 Wyrwała rękę, uchwyciła się framugi.
 — Morzem krwi nie zagaszą prawdy...
 Uderzono ją po ręce.
 — Tylko gniew zgromadzicie, szaleńcy! Na was on spadnie!
 Żandarm chwycił ją za gardło i zaczął dusić.
 Rzęziła.
 — Nieszczęśliwi.
 Odpowiedziało jej czyjeś głośne łkanie.

---