Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/51

 — Dziewczęta też mają do was pretensję — mówiła matka — kawalerowie z was przecie, że każda by pozazdrościła! Dobrzy robotnicy, nie pijący, a na dziewczęta nie zwracacie uwagi. Opowiadają, że chodzą do was z miasta panny złego prowadzenia się...
 — No, oczywiście! — skrzywiwszy się z odrazą, wykrzyknął Paweł.
 — Na błocie wszystko czuć zgnilizną! — westchnąwszy powiedział chachoł. — A wy byście, mateńko, objaśnili im głupiutkim, co to jest małżeństwo! Zęby nie kwapiły się do łamania kości...
 — Ach, mój drogi! — powiedziała matka. — One widzą przecie niedolę, rozumieją, ale jakaż przed nimi droga prócz tej? Podziać się nie mają gdzie!
 — Źle rozumieją, bo inaczej znalazłyby drogę! — zauważył Paweł.
 Matka spojrzała na jego surową twarz.
 — To nauczcie je! Zaprosilibyście te, co mądrzejsze, do siebie.....
 — To nie byłoby dobrze! — sucho powiedział syn.
 — A gdyby spróbować? — odezwał się chachoł.
 Paweł milczał chwilę, po czym odpowiedział:
 — Zaczną się przechadzki parkami, potem niektórzy pożenią się, ot i wszystko!
 Matka zamyśliła się. Mnisza surowość Pawła niepokoiła ją. Widziała, że jego rad słuchają nawet ci towarzysze, którzy — jak chachoł — starsi są od niego wiekiem. Ale zdawało się jej, że wszyscy boją się go i że nikt go nie lubi za jego oschłość. Pewnego razu, kiedy położyła się już spać, a syn i chachoł czytali jeszcze, usłyszała przez cienkie przepierzenie ich cichą rozmowę.
 — Podoba mi się Natasza, wiesz? — nagle cicho odezwał się chachoł.
 — Wiem! — nie od razu odpowiedział Paweł.