Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/52

 Słychać było, jak chachoł podniósł się powoli i zaczął chodzić. Jego bose nogi zaszurgały po podłodze i rozległo się ciche, tęskne gwizdanie. Potem usłyszała znowu jego niski głos:
 — Czy ona to dostrzega?
 Paweł milczał.
 — Jak myślisz? — zniżywszy głos zapytał chachoł.
 — Dostrzega! — odpowiedział Paweł. — Dlatego odmówiła przychodzenia do nas...
 Chachoł ciężko powłóczył nogami po podłodze i znowu w pokoju zadrżało jego ciche gwizdanie. Potem zapytał:
 — A gdybym powiedział jej...
 — Co?
 — Że ja... — cicho zaczął chachoł.
 — Po co? — przerwał mu Paweł.
 Matka usłyszała, że chachoł zatrzymał się i poczuła, że uśmiecha się.
 — Bo widzisz, ja uważam, że jeżeli kocha się dziewczynę, to trzeba jej o tym powiedzieć, bo inaczej nic z tego przecie nie wyjdzie!
 Paweł głośno zamknął książkę. Usłyszała jego pytanie:
 — A czego ty się spodziewasz?
 Obaj długo milczeli.
 — No? — zapytał chachoł.
 — Trzeba, Andrzeju, jasno zdawać sobie sprawę z tego, czego ty chcesz — powiedział Paweł powoli. — Przypuśćmy, że i ona cię kocha — ja sądzę, że nie — ale, przypuśćmy, że tak! I — pobierzecie się. Ciekawe małżeństwo — inteligentka i robotnik! Urodzą się dzieci, pracować będziesz musiał sam i — dużo. Zycie wasze stanie się życiem dla kawałka chleba, dla dzieci, dla mieszkania. Dla sprawy was więcej nie będzie. Obojga!
 Ucichło. Po czym Paweł zaczął znowu, ale jakby bardziej miękko: