Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/61

 Jeden z żandarmów schylił się i, spoglądając z ukosa na Wiesowszczikowa, zaczął zbierać z podłogi rozrzucone książki...
 — Lepiej by Mikołaj milczał! — cicho szepnęła matka do Pawła.
 Paweł wzruszył ramionami. Chachoł spuścił głowę.
 — Kto tu czyta biblię?
 — Ja! — powiedział Paweł.
 — A czyje są te książki?
 — Moje! — powiedział Paweł.
 — Tak! — odezwał się oficer. Rozparł się na krześle, trzasnął palcami chudych rąk, wyciągnął pod stołem nogi, poprawił wąsy i zapytał Mikołaja:
 — Czy to ty jesteś Andrzej Nachodka?
 — Ja! — odpowiedział Mikołaj wysuwając się naprzód.
 Chachoł wyciągnął rękę, wziął go za ramię i odsunął w tył.
 — On omylił się! To ja jestem Andrzej!...
 Oficer podniósł rękę i, pogroziwszy Wiesowszczikowi małym palcem, powiedział:
 — Ze mną — pilnuj się!
 Zaczął grzebać w swoich papierach.
 Z ulicy patrzyła w okno obojętnymi oczyma, jasna, księżycowa noc. Ktoś wolnymi krokami przechadzał się pod oknem, skrzypiał śnieg.
 — Czy byłeś już pociągany, Nachodka, do odpowiedzialności za przestępstwa polityczne? — zapytał oficer.
 — W Rostowie i w Saratowie... Tyko że tam żandarmi mówili mi — „wy“...
 Oficer mrugnął prawym okiem, potarł je i wyszczerzając drobne zęby, powiedział:
 — A czy nie wiadomo wam, Nachodka. właśnie wam — kto są ci podlecy, którzy rozrzucają w fabryce zbrodnicze odezwy, co?