Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/64

 — Matce na wszystko wystarczy łez, na wszystko! Jeżeli ma pan matkę — to ona wie o tym, tak!
 Oficer pośpiesznie wkładał papiery do nowiutkiej teczki z błyszczącym zamkiem.
 — Marsz! — zakomenderował.
 — Do zobaczenia, Andrzeju, do zobaczenia, Mikołaju — ciepło i cicho mówił Paweł ściskając ręce towarzyszy.
 — Otóż to właśnie — do zobaczenia! — uśmiechając się szyderczo, powtórzył oficer.
 Wiesowszczikow sapał ciężko. Jego gruba szyja napłynęła krwią, oczy błyszczały ostrą złością. Chachoł jaśniał uśmiechami, kiwał głową i mówił coś matce. Matka przeżegnała go i powiedziała:
 — Bóg widzi niewinnych...
 W końcu gromada ludzi w szarych płaszczach wywaliła się z sieni i, zabrzęczawszy ostrogami, znikła. Ostatni wyszedł Rybin. Obrzucił Pawła uważnym spojrzeniem ciemnych oczu i w zamyśleniu powiedział:
 — Nno — żegnajcie!
 I pokaszlując w brodę, wolno wyszedł do sieni.
 Założywszy ręce w tył, Paweł powoli chodził po pokoju, przestępując przez książki i bieliznę walające się po podłodze i mówił ponuro:
 — Widzisz — jak się to robi?...
 Ze zdziwieniem rozglądając się po rozrzuconych rzeczach matka ze smutkiem wyszeptała:
 — Po co Mikołaj był taki zuchwały?...
 — Przestraszył się pewnie — cicho powiedział Paweł.
 — Przyszli, złapali, uprowadzili — mruczała matka rozkładając ręce.
 Syn został w domu, serce jej uspokoiło się, ale myślą zatrzymała się nieruchomo na wydarzeniu nie mogąc ogarnąć go.
 — Szydzi ten żółty, groził...