Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/78

niej. Tłum powoli zbliżał się do niego, stawał się ciemnym, tysiącogłowym ciałem, patrzył w jego twarz setkami uważnych oczu, chłonął jego słowa.
 — Nie wywalczymy sobie lepszej doli, póki nie poczujemy się towarzyszami, rodziną przyjaciół mocno związanych jednym pragnieniem — pragnieniem walki o nasze prawa.
 — Gadaj o sprawie! — rozległy się grubiańskie okrzyki, gdzieś obok matki.
 — Nie przeszkadzaj! — odezwały się dwa niegłośne okrzyki w różnych miejscach.
 Zakopcone twarze chmurzyły się niedowierzająco i ponuro, dziesiątki oczu patrzyło w twarz Pawła poważnie, w zamyśleniu.
 — Socjalista, ale — niegłupi! — zauważył ktoś.
 — Śmiało gada! — trąciwszy matkę w ramię powiedział wysoki, ślepy na jedno oko, robotnik.
 — Czas, towarzysze, zrozumieć, że nikt prócz nas samych nie pomoże nam! Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego — oto nasze prawo, jeśli chcemy zwyciężyć wroga!
 — Prawdę mówi, chłopcy! — krzyknął Machotin.
 I szeroko machnąwszy ręką, potrząsnął w powietrzu pięścią.
 — Trzeba wezwać dyrektora! — powiedział Paweł.
 W tłum jakby wicher uderzył. Zachwiał się i dziesiątki głosów krzyknęły od razu:
 — Dyrektora tutaj!
 — Delegatów wysłać po niego!
 Matka, przepchnąwszy się ku przodowi, patrzyła na syna z dołu, pełna dumy: Paweł stał wśród starych, najbardziej szanowanych robotników, wszyscy słuchali go i zgadzali się z nim. Podobało się jej, że nie złościł się i nie wymyślał jak inni.