Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/96

 — Wy tylko ric nie wiecie o waszej wierze! Jakże można bez wiary w Boga żyć takim życiem?
 W sieni ktoś głośno zatupał i zamruczał. Matka wzdrygnęła się, dziewczyna zerwała się i pośpiesznie zaszeptała:
 — Nie otwierajcie! Jeżeli to — oni, żandarmi, nie znacie mnie!... Omyliłam się co do domu i zaszłam do was przypadkiem. Zemdlałam, rozebraliście mnie, znaleźliście te książeczki — rozumiecie?
 — Kochanie moje — i po co? — z rozrzewnieniem zapytała matka.
 — Poczekajcie! — przysłuchując się powiedziała Sasza. — Zdaje się, że to Jegor...
 Był to rzeczywiście Jegor, mokry, ledwie dyszący ze zmęczenia.
 — Aha! Samowarek! — zawołał — to najlepsza rzecz w życiu, mamusiu! Wy już tutaj, Saszeńka?
 Napełniając maleńką kuchnię ochrypłymi dźwiękami, powoli ściągał z siebie ciężkie palto i bez przerwy mówił:
 — Oto, mamusiu, nieprzyjemna dla władzy dziewica! Obrażona przez naczelnika więzienia, oświadczyła, że zamorzy się głodem, jeśli jej nie przeprosi i osiem dni nie jadła, z której to przyczyny omal nie wyciągnęła nóżek! Nieźle, co? O, jaki mam brzuszek!
 Paplając i podtrzymując krótkimi rękami potworny, zwisający brzuch, przeszedł do pokoju, zamknął za sobą drzwi, ale i tam nie przestawał mówić.
 — Czy naprawdę osiem dni nie jedliście? — ze zdziwieniem zapytała matka.
 — To było potrzebne, żeby mnie przeprosił! — powiedziała dziewczyna. Ramiona jej drżały — wstrząsały nią zimne dreszcze.
 Jej spokój i surowa stanowczość odezwały się w duszy matki czymś podobnym do wyrzutu.