Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/97

 — Więc to tak!... — pomyślała. I zapytała znowu:
 — A gdybyście umarli?
 — Cóż robić! — cicho powiedziała dziewczyna. — Przeprosił jednak. Człowiek nie powinien wybaczać obrazy!
 — Taak... — powiedziała powoli matka. — A nasze kobiety obraża się całe życie...
 — Wyładowałem! — oznajmił Jegor otwierając drzwi. — Samowarek gotowy? Pozwólcie, ja już go zaniosę...
 Podniósł samowar i dźwigając go mówił:
 — Mój własny ojczulek wypijał nie mniej niż dwadzieścia szklanek herbaty dziennie i dlatego przeżył na tym padole płaczu w zdrowiu i pomyślności siedemdziesiąt trzy lata. Ważył osiem pudów i był diakiem we wsi Woskresieńsku...
 — Jesteście synem ojca Iwana? — wykrzyknęła matka.
 — Tak jest! A wy skąd wiecie o tym?
 — Przecież ja także z Woskresieńska!
 — Swojaczka?! A czyja jesteście?
 — Sąsiadów waszych! Sieregina.
 — Kulawego Niła córka? Osobistość znana mi, jako że nieraz darł mnie za uszy...
 Stali naprzeciw siebie i, zasypując się wzajemnie pytaniami, śmieli się. Saszeńka patrząc na nich z uśmiechem, zaczęła zaparzać herbatę. Brzęk naczyń przywołał matkę do rzeczywistości.
 — Aj, wybaczcie, zagadałam się! Tak przyjemnie swojaka zobaczyć...
 — To ja powinnam prosić o przebaczenie, że tak się tu rządzę! Ale już jedenasta godzina, a czeka mnie daleka droga...
 — Dokąd idziecie? Do miasta? — ze zdziwieniem spytała matka.
 — Tak.