Strona:PL Grabiński Stefan - W pomrokach wiary.djvu/108

 Wytworzył się między nimi niezwykły, rzecby metafizyczny stosunek. Najlżejsze drgnienia myśli przypływały ku sobie niewidzialnemi falami, przenikały się harmonijnie w zawsze czystym, nieskażonym oddźwięku. Z ust Pawła szły archanielskie tchnienia i uderzały w bratnią pierś harfy dzwonnika, by stąd wzmocnione radością piękna wzbić się ku górze stustrunnym hejnałem. Rzeźbiarz brał twórczą myśl przyjaciela na białe skrzydła swej sztuki i niósł gdzieś w zaświaty, tam, gdzie Aniołom i Bogu przybytek.
 Paweł postanowił stosunek zacieśnić, przykuć go do siebie nierozerwalnie, zanim inne siły uprzedzą. I połączył ich Archanioł Michał, wielki, święty wojownik, twór myśli i dusz obu, dzieło rąk Sebastyana.
 Zawiesili go w locie olbrzymich skrzydeł nad głównym ołtarzem farnego kościoła.
 Dzwonnik rzeźbił posąg dwa lata czerpiąc natchnienie w rozmowach z przyjacielem, w skupieniu modlitwy.
 Po kilkakroć hartowane kuny przytrzymywały niewidzialnie ciało bohatera zastępów; w razie potrzeby dawały się odpiąć a statua ześlizgiwała się lekko po blokach umieszczonych za baldachimem podniebia.
 Urządzenie to uważał mistrz za konieczne do odpruszania i naprawy nadwyrężonych części. Tajemnicy mechanizmu jednak nikomu prócz Pawła nie powierzył z obawy, by niezręcznie, lub za szybko puszczona maszynerya nie spowodowała fatalnego runięcia ze szczytu.
 Raz do roku wprawną dłonią sprowadzał posąg ku dołowi, odczyszczał z przędzy pajęczej, przywracał pierwotny blask przyćmionej kurzem szacie. I znów ważył się pod arkadami z bożym zapałem