Strona:PL Grabiński Stefan - W pomrokach wiary.djvu/112

przeguby. Była jak smukła tuja opleciona czerwieniejącym winogradem jesieni.
 Spłynęła doń wieczorną godziną z promieniem zachodu, zawitała w progi samotnego domu jak chwila kryjoma, jedyna.
 — Przysłał mnie twój wielki Archanioł...
 Pawła w mieście nie było: wyjechał na czas dłuższy. Gdy wrócił, już się stało. Mógłże się opierać?
 Było smutne, chore szczęście. Blada radość słońca na żałobnych złożach chmur nadciągającej tuczy.
 Sebastyan nie przestał wierzyć w świętość przysięgi. Słowa Pawła przerzynały w czarnych, niepokojących liniach świetlany wzorzec miłości...
 Postanowili opuścić miasto i pójść na południe między gaje cyprysów, pomarańcz ogrody. Tej nocy. Tymczasem ostatni wieczór poświęcił Pawłowi.
 Czy się czego domyślał, przeczuwał?
 Niewiadomo. Oto twarz oparł na dłoni i mówił:
 — Miałem tej nocy dziwny sen. Przyśniło mi się dwoje bliźniąt nieszczęśliwym trafem zrośniętych piersiami. Po jakimś czasie okazało się, że jedno z nich jest porażone wstrętnemi krostami, które poczęły je niszczyć w gwałtowny sposób. Chcąc ocalić drugie, należało rozdzielić je Lekarze uznali rzecz za niemożliwą. Zbadano, że miały wspólne serce, a chociaż tkwiło całe w piersi zdrowego, to przecież włókno łączące je z chorem musiało w razie odłączenia uledz zniszczeniu i zgubić drugie. Tak więc skazane były oba na zagładę. Pomyśl... przez jedno małe włókienko! Fatalne!
 Sebastyan badał uważnie twarz mówiącego:
 — Cóż dalej?
 — Dalej?.. Cóż chcesz?.. Wynik jasny. Widziałem z przerażeniem okropny zanik jednego,