Ta strona została uwierzytelniona.
A jak tylko daleko sięgnąć może oko,
Ciągną się puste poła długo i széroko.
Lecz się znowu na wiosnę trawa ściele łanem,
Znowu barwą nadziei przyodziéwa ziemię,
Jakby zachęcić chciała nowe plemię
Do nowéj walki z tyranem!
Tu już śmierć rozciągnęła swoje panowanie;
Przez zimne głazy, szczeliny,
Wieże, baszty, strażnice,
Woła głosem ruiny
Na puste okolice:
„Znajcie moje panowanie,
„Kto umarł, już nie powstanie!“
O! nie wierzcie jéj, bracia! ona błędnie mówi,
Nie umarł, kto żyje duchem;
Bo przyroda na przekor śmierci aniołowi
Przyszłość z przeszłością związała łańcuchem.
Bracia! cieszcie się z odkrycia:
Oto na trupie upadłego miasta
Już zielony mech porasta,
I daje hasło do nowego życia!
