Ta strona została uwierzytelniona.
Odmłodnieć blaskiem jutrzenki;
Chcieliby zmienić rysy ohydne,
Ale na próżno, bo zewsząd widne
Zmarszczki z pod świéżéj sukienki.
W pląsach wesołych strojone pary,
Niewiara w sercach, — złudne maszkary,
Oto jest tańca harmonia!
Nie w takt muzyce światowéj skakać,
Wyśmiéwać żale, wesele spłakać,
Oto jest życia ironia!
O! jakże miło w ten śpiéw niebiański
Wmieszać głos ostry, ciérpki, szatański,
I przerwać tańce szalone,
I wrzucić wyraz zapału, męstwa,
Pełen pogardy, pełen przekleństwa,
Pomiędzy tłumy zdziwione.
Tak, ironicznie życie przeszydzić,
Wszystko obnażyć, wszystko zawstydzić,
Być zemstą Boga na niebie;
A gdy w podróży pełnéj łez, błota,
Zajrzy nam w oczy koniec żywota,
Wyszydzić wreszcie i siebie!
