Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/111

 — Dlaczego uciekasz? —
 Odrazu zmiękła. Załamała się. W gardle zaczęło uwierać.
 — Nie uciekam —
 — A jakże… — i rozbudzone nagle podejrzenie szarpnęło Pietrzakiem.
 — Masz innego? —
 Podniosła głowę. Chusteczka zsunęła się z włosów wtył.
 — Tyle czasu. Całe tygodnie ani się obejrzał. Co to, mam się prosić? Każdy swoją ambicję ma. —
 Wcisnął ją w kąt.
 — Ty głupia. — chciał pocałować — ech ty… —
 Uchyliła się. Zatrząsł nią w rękach.
 — Masz kogo? — i już poznał. Oczy napłynęły gniewem.
 Obejrzał się za siebie na schody. Ale giętkie, choć spracowane palce Julki uchwyciły go.
 — Nie idź — powiedziała. — Mało to się napłakałam. Ani spojrzał. —
 — Przezemnie? —
 Czuł wciąż jej ramię przez rękaw fartucha, ale stał posępny. Chciała go przekonać łzami, popłynęły zaraz łatwo.
 — Tamten kto? — mruknął.
 — Taki… Ja go zaraz wyszeptała przez łzy. Trzęsła się cała pragnieniem, żeby ją znów przygarnął ale on tylko trzymał rękę.
 — Dziś? — spytał chmurnie.
 Wilgotnemi oczami przyrzekła.

107