Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/12

szlifiarni. Poprzez łoskot rozbijanych płyt rogowych, kobieta zawołała ochryple.
 — Niema pana Zienkiewicza? —
 Obojętnie z nad gałganów ludzie pokiwali głowami — Nie. —
 Wtedy po schodach pobiegli w górę. Pył sciszał łoskot kroków, huk maszyn zagłuszył wołanie. Drzwi szarpnięto naoścież, przeciąg porwał tumany kurzu. Pierwszy odwrócił się Zienkiewicz, za nim inni utkwili oczy we drzwiach.
 Kobieta w palcie z gołą głową i jasnemi, potarganemi włosami stała w progu dysząc — Proszę pana…
 Wtedy wszyscy odgadli, każdy wiedział, że tak przychodzi nieszczęście. Pobladły Zienkiewicz dopadł jej jednym skokiem. Służąca z domu.
 — Co się stało? — wyjąkał.
 — Pani, nasza pani… —
 — Prędzej.. —
 Wtedy ręce w szerokich rękawach palta podniosły się i dotknęły twarzy w śmiertelnem przerażeniu i głos przekrzyknął szum pasów:
 — Z okna się zrzuciła, o Jezu.. —
 Wdół po schodach popędziły kroki. Jakby jeszcze coś można naprawić, czy uratować. Zienkiewicz tak jak stał, kobieta za nim.
 Wiatr sam zatrzasnął drzwi sali, w której nieprzerwanie dudnił wrzaskliwy hałas wirówek. Ruchy ludzi osłabły. Co trzy minuty tuzin. Tuzin dwa grosze. Z minuty na minutę rosną straty. Słowa jak depesze iskrowe przekrzykują szum pasów.

8