Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/122

zwalił, aż popuchła, a Kazimierz ma robotę przy drogach i eksmitować nie będą teraz, chyba później na maj… —
 Niedziela oznajmiała się zamkniętemi sklepami i służącemi, które wychodziły z bramy malowane, ubrane do wyjścia.
 U Kowalskich drzwi były otwarte, w mrocznym pokoju stara siedziała pod oknem z chustką owiązaną koło twarzy.
 Już miał Seweryniak grzecznie zapytać, co jej jest, kiedy rozpoznał zapach wypełniający pokój. Swąd karbówek i przypalonego papieru.
 — Panna Julka jest? — zapytał tedy od progu.
 — Nima, poszła — rzekła stara krótko.
 — A nie wie pani gdzie — wycisnął jeszcze.
 — A kto ją wi. —
 Drzwi wyleciały mu z ręki niechcący, aż trzasnęły i jadem zalany stanął znów na hałaśliwem podwórku, gdzie dzieciaki bawiły się jak codzień, brudne, byle jak ogarnięte i cuchnął zgnilizną otwarty, pstry śmietnik.
 Julki nie było. Dlatego niechcący Seweryniak dotrzymał słowa i wrócił do tamtych.
 W barze „Unja“ nad stolikiem z białoszarym blatem siedzieli i robili politykę. Seweryniak niebardzo się znający, ponuro usiadł nad małą czystą i niby słuchał, jak oni łokciami daleko oparci o blat, rozgrzani kłócili się o „jednolity front“.
 Knajpiarz od bufetu niezbyt mile spoglądał w ich stronę. Wypili ledwo co, a posiedzą do wieczora.