Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/132

a ludzie wszyscy uczepili się. To przecież była jedyna rada.
 Naznaczony krzywą kresą czerwonej szramy od górnej powieki przez czoło stał Stefan Pietrzak w gromadzie. Ludzie pomrukiwali, że w niedzielę gdzieś im o dziewczynę poszło, ale nie wszyscy wierzyli. Więcej wyglądał Pietrzak na takiego, co za inne sprawy cięgi bierze, niż na bójkę o dziewuchę.
 Zresztą jego dziewczyna, Julka zgóry, czekała na niego i niebieskiemi oczami tkliwie jak ręką gładziła, pieściła krzywą, czerwoną kresę ze świeżemi szwami.
 Właściwa narada miała się odbyć po robocie, o piątej.
 Na górze szczękały wirówki. Ale cienkie, wysokie głowy dziewcząt nie mogły już spokojnie czekać. Walczyły, zmagały się z wrzaskliwym szczękiem maszyn, łykając tłusty, ostry pył rogowy.
 Chociaż słyszały, że kiedyś po śmierci płuca takich nieostrożnych będą spowite w rogowy pancerz. Ale to na nic.
 Niepoprawne, w rogowym pyle i dudniącym hałasie jedna drugiej przerzucają słowa: — Jeszcze dwa razy tyle nakładania w ten sam czas, kto to wydąży?…
 Tak się może zgodzić bez wszystkiego?…
 Dwa są sposoby z odczytu, żeby płuca na fabryce szanować. Wentylacja — raz, nie gadać bez potrzeby — dwa.
 Wentylator starego systemu powolutku obraca się w górze nad wirówkami, nad kołami fajlarzy, nad

128