Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/171

czyła znajomą sylwetkę. Nad skronią gładko przylegało widoczne spod kapelusza pasmo siwych włosów. Miał połysk oksydowanego srebra.
 — Lubiłam ten połysk — myślała Anna, idąc do domu ulicami, wciąż innemi ulicami, krzykliwem podwórzem, ciemnemi schodami.
 W kuchni na Twardej, w żelazku palił się węgiel drzewny. Sukno jęczało, syczało pod ciężarem. Było już po obiedzie.
 — Dla ciebie jest w piecyku — powiedziała matka i dodała — wiecznie się spóźniasz. —
 — Nie będę jadła — powiedziała Anna z palcem zwróconym w stronę jamy brzusznej.
 W pokoju, przy oknie hałasował Danek, czarnowłosy, piękny chłopak w zniszczonem, wyrośniętem ubraniu. Z zamiłowaniem robił eksperymenty chemiczne i teraz gorączkowo stukał probówkami. Ciągle mu przytem coś brakowało. Wtedy wołał w stronę kuchni:
 — Mama, gdzie blaszane pudełko z Róży Cejlońskiej? — albo — Gdzie mój kwas?.. —
 Anna leżała na kanapie. Tej samej, w której Danek połamał niegdyś sprężyny i wykopał dołek we włosiu. W tym dołku leżały teraz jej plecy. Leżała godzinę, drugą. Nie było klijentek.
 Potem weszła mama niby po żurnal, zębami obgryzała nitkę:
 — Co ci jest, Andzia? — spytała.
 — Boli — powiedziała znów Anna i pokazała palcem w stronę brzucha.

167