Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/173

 To mama, z okularami w drucianej oprawie na nosie, szyła prędko. Czasem podnosiła oczy na Annę.
 U wejściowych drzwi ktoś szukał dzwonka, spostrzegł, że go niema i nacisnął klamkę. Matka poruszyła się niechętnie:
 — Klijentka — powiedziała — Andzia, no jak ci jest? —
 — Lepiej — powiedziała Anna i zanim obca kobieta zdążyła wejść do pokoju, wstała.
 Trzymała jeszcze w ręku fajerkę i prostowała nakrycie zapadłej, połamanej kanapy, kiedy mama w progu zapraszała gorliwie:
 — Proszę, pani będzie uprzejma, bardzo proszę.. —
 Anna weszła do kuchni i usiadła na stołku obok panienek. Któraś z nich zapytała.
 — Jeszcze boli? —
 Jeszcze wciąż — jęknęła Anna i przytrzymała rękami nieokreślone miejsce.
 — Ściska — określiła fachowo panna ze szpilkami w ustach.
 — Tak — powiedziała Anna cicho.
 W pokoju klijentka obierała fason. Żeby poszczupiał. Żeby wywyższał. Żeby była spacerowa i wizytowa. W międzyczasie rozmawiała.
 — To pani córka, co tu stała jak weszłam. (A gdzie ta fałda będzie? Zboku, to dobrze? Ale czy modnie?) Ładna dziewczyna, przystojna czem się zajmuje?.. —
 W tym fasonie będzie ślicznie, proszę pani —

169