Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/180

 Na korytarzu pachniało eterem, świeżo pranem płótnem i odzieżą wszystkich, którzy tu dziś przychodzili.
 Gdzie to tak eter pachniał niedawno, usiłowała sobie przypomnieć i odnalazła.
 Podeszła do Cesi i zapytała:
 — Jak?… — Cesia wzruszyła tylko ramionami i potem dodała cicho: — Myślałam, że może on zechce ciebie zobaczyć i sama mówiłaś, że przyjdziesz. —
 Tłumaczyła się spowodu tej kartki.
 Ładna dziewczyna z wilgotnemi oczami rzekła:
 — Mówił doktór, może do rana… — i wierzchem dłoni powiodła po twarzy.
 Anna bezsilnie oparła się o ścianę. Wszyscy oni czuwali przy nim, wiedzieli, każde już bliższe od niej. Nie chciała płakać, łzy zjawiły się same, ścierała je, kapały znów.
 A oni, jakby ich nie widzieli, opowiadali o Andrzeju. Że czuje się jakby lepiej. A zresztą to sam wie dobrze, co idzie. Tylko tyle chyba nie, że to tak prędko. Potem Cesia z ładną dziewczyną poszły na poszukiwanie siostry, Anna została z Zającem.
 To on zaczął rozmowę. Palcami przeczesując rzadkie, jasne włosy rzekł:
 — Wykończył jego ten strajk. Dla zdrowego ciężko, a on zawsze chorlak. Pogłodował, trochę, w zimnie się przespał i położyło go na dobre. —
 Krzywa łopatka wystąpiła mocniej, kiedy mówił, on sam zapalił się, rozgorzał. — Wtedy on, Dolis wła-

176