Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/184

 — Będziesz pił? — spytał Stefan.
 Niezgrabnemi palcami wziął ze stolika szklankę i podsunął mu pod wargi.
 Sto razy już chciał, żeby Julka weszła i zakrzątała się trochę koło niego, ale Andrzej dziś nie chciał nikogo. Dopytywał się tylko niekiedy:
 — Jest tam kto? —
 — A są Julka i pewno Feliks, bo dziś nie robią mają wejść? —
 — Nie, nie — prosił Andrzej — niech dziś nie wchodzą. Może już jutro. —
 — A siostra możeby i tak przepędziła — uspakajał Stefan.
 — Lepiej mi dziś — powiedział Andrzej.
 — A widzisz… —
 Nastało milczenie. Uśmiech Andrzeja, jedyne, co się w nim nie zmieniło, rozjaśnił mu twarz i zgasł nagle.
 — Nie żałowałbym, żeby przynajmniej jeszcze trochę, — rzekł ochryple.
 Stefan krzesłem niespokojnie zaszurał i zwiesił głowę. W ciszy Andrzej ciągnął dalej:
 — Żeby się przynajmniej wiedziało, o, tyle się zrobiło… A tak żyło się, przeleciało nimem coś zdążył… —
 — Jędruś, nie mów tyle… —
 — A, zostaw już — zniecierpliwił się Andrzej. — Naostatku był ten strajk. Żeby to byli ludzie zorganizowani, mocni, inaczejby jeszcze poszło, a i tak nie dali się. —

180