Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/187

 — Nie — odrzekł Andrzej nieco wyraźniej i przymknął oczy — może jutro — zachrzęścił.
 Stefan nie dosłyszał, podsunął ucho. Tam wpadło powtórzone słówko: jutro…
 — Jakie tam jutro — pomyślał gorzko Stefan i przysiadł na krześle aż zatrzeszczało.
 Za szybami fjoletowe, szybko ciemniejące mroki zagarniały ostatnie rumiane blaski dziwnie czerwonego zachodu.
 — To tak na wiatr zachodzi — myślał Stefan — jutro będzie wiatr…
 Andrzej leżał odchylony wtył, zmęczone ramiona opadły mu po bokach. Stefan wpatrzył się, drgnął i wstał gwałtownie. Wtedy Andrzej lekko uniósł powieki. Zrozumienie przemknęło mu w źrenicach, utkwił prosto oczy w twarzy Pietrzaka.
 Stefanowi pod tem spojrzeniem wypłynął ciemny rumieniec, usiadł napowrót cierpliwie wciąż pod tamtemi źrenicami i żeby gdzieś uczepić ostatnią, ciepłą czułość, twardemi palcami zaczął wygładzać szorstką kołdrę na stopach Andrzeja…
 Korytarzami wychodzili ludzie, odwiedziny kończyły się. Siostra w białym fartuchu przeszła obok, Cesia zatrzymała ją:
 — Siostro, co doktór mówił o Dolisie z trzeciej separatki? —
 — Przecież już w południe mówiłam — odparła siostra ze znużeniem.
 Drzwi separatki otworzyły się gwałtownie. Stefan

183