Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/188

Pietrzak stanął w nich blady, spocony i zawołał na cały korytarz:
 — Siostro, tutaj… —
 Ludzie zaczęli przystawać, zaglądali. Siostra nawróciła, wbiegła i zatrzasnęła drzwi za sobą. Po sekundzie otworzyła je znów, wybiegła na korytarz. Anna rzuciła się za nią:
 — Co się tam stało? — pytała zdyszana, goniąc pielęgniarkę omdlałemi nogami.
 — Proszę stąd iść — krzyknęła w uniesieniu siostra — ile osób tu czeka? —
 Wróciła po chwili ze strzykawką. Za nią lekarz. Poły jego białego fartucha rozwiewały się. Zamknięto drzwi.
 To, co dochodziło z za nich teraz, to mógł być jęk, albo kaszel, krzyk, zduszone, uparte wołanie, a może tylko zwykłe głośne słowa, przesuwanie przedmiotów, kroki, ale nie, napewno, każdy to słyszał, był i kaszel i słowa i krzyk…
 Posługaczki szły po korytarzach, roznosiły kolację i wypraszały ostatnich gości.
 — Wyjść, wyjść — wołały do gromadki.
 — Panie Zając, poszedłbyś pan — rzekła Julka — wszystkich nas nie ostawią.
 — Zając skrzywił się:
 — Ostawią może, przecie to ostatnie godziny. Może choć na chwilę dadzą wejść później. Nie pójdę.
 — Proszę wyjść — zawołała ostro posługaczka. — Ile razy trzeba mówić, już po godzinach.

184