Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/210

szce siedzi zmęczona i wtył głowy, daleko z włosów zesuwa chustkę, żeby zetrzeć pot:
 — Oj gorąco… —
 Julka tuż koło niej:
 — Może i tu chłodniej nawet jak na dole: — powiada.
 Andzia nie wierzy: — W sieniby ostygnąć trochę, chodź. —
 Ale Julka upiera się: — Nie. — i nagle: — Andzia, coś ci powiem. —
 — No?… —
 — Kiedy sama nie wiem, jakby to powiedzieć. —
 Po Andzi nareszcie widać, że jest młoda i ciekawa, jak potrzeba.
 — No mów już, dalej — zachęca.
 Sekret Julki niebardzo jest wesoły. Czerwieni się, kręci na ławce, aż mówi Andzi do ucha prawie: zawstydzona:
 — Wiesz Andzia, „ciotki“ jakoś nie mam wcale… —
 Siedzą właśnie same w całej hali. Słońce prześwieca gęste zwoje pyłu w powietrzu, słońce dopiero odkrywa jaki jest gęsty i jak wszystko, co się tu znajduje obejrzeć można tylko przez jego zasłonę.
 Właśnie zebrał się niewidzialnie w gardle Andzi i żeby coś powiedzieć, zrzuca go chrząknięciem.
 — Bój się Boga, dawno? —
 Julcia odrazu (widać dobrze to już sobie obliczyła). — Dwanaście dni. —

206