Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/211

 Andzia wydyma usta. Nie taka znów nadzwyczajna rzecz, sekret Julki.
 — No co? — pyta tamta niespokojnie i niebieskie oczy pod gęstą, pyłem ubieloną brwią szukają u Andzi pomocy.
 — Czego czekasz, głupia, spróbuj gorącej wody do nóg z gorczycą, może ci pomoże. —
 Julka przysuwa się blisko, własna sprawa ustępuje nagle cudzej, jak to u Andzi bywało, co ona wie i skąd, bo przecie teraz z nikim nie chodzi.
 — Miałaś już kiedy tak, Andzia? — Wypieki na twarzy Andzi są okrągłe, rumiane, cała twarz jak zagraniczne jabłko z wystawy.
 — Było raz. —
 — I co? —
 — Poszło. —
 — Moja złota, jak to było. Powiedz, przecie wiesz jaka to dola. Jakieś ty se radziła?
 Bo ja tak ani siostry, ani żadnej koleżanki, coby wiedziała. —
 Niema teraz na sali nikogo, ale one szepczą ledwie.
 — Jak? Zwyczajnie. Na Zakroczymskiej jedna akuszerka taka jest. —
 — Jezus — mówi Julka tylko i milknie.
 — Głupia jeszcze wtedy byłam, kawał czasu czekałam. Ty jeszcze próbuj. —
 — A on gdzie teraz jest? — pyta nagle.
 Andzia pogardliwem wydęciem ust streszcza i skreśla całą historję.

207