Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/232

kiej twardej roboty ciało nie poddawało się gorącej wodzie, ani Czarnej Róży. — Uda się to kiedy co takiej jak ja? — myślała sobie wściekle.
 — I jak to będzie? — zapytał.
 — Ano tak — odrzekła hardo, złośliwie, bo wezbrała nagle niechęcią do niego. Do wszystkiego mocny, wszystko wie, swoje tylko zawsze bylejak potraktuje i dużo też dla siebie ma. Z głodu zdechniemy razem — wyklinała w myśli.
 Stefan twardemi palcami za ramię przytrzymał:
 — Ty mnie tak nie odpowiadaj — rzekł srogo — co dalej chcesz zrobić? —
 Odrazu zmiękła, spokorniała, ale już w sobie rozważała nową myśl:
 — A ty co? — spytała.
 Nachmurzył się: — No, kobiety jakiej spytałabyś lepiej, niebardzo się znam. —
 Skręcili w Dziką. Na wystawie wędliniarni duże czarne błękitne muchy bzykały koło błyszczących smakowicie krążów kiełbasy. Na ulicy przed sklepem, w upale wędliny pachniały mdło i drażniły głodne żołądki. Stefan pierwszy odwrócił się od nich, przełykając ślinę.
 Ale Julka nie ruszyła się:
 — Kupię chyba z pięć deka — szepnęła.
 Weszła i potem trzymając tłusty papierek razem z ćwiartką chleba podeszła:
 — Zjemy gdzie. —
 — Poszli dalej. Rozmawiali mało. Stefan powiedział:
 — Na przyszły tydzień na trzy, cztery dni może

228