Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/234

porosłe place. Tu i owdzie jeszcze wyrastało jakieś zabudowanie, a już naprzeciwko leżały zielone kartofliska, chude łąki i mizerne, podmiejskie pólka zbożowe.
 Niebieskie miski bez dna i czarne dziurawe garnki żelazne oraz niezliczone płachty zatłuszczonego papieru zalegały to miejsce letnich wypoczynków i niedzielnych spacerów miejskich ludzi.
 Przedwieczorne powietrze owiało ich, tak samo skwarne, ale przepojone ożywczym zapachem przestrzeni, świeżej trawy i dalekich pól.
 Stefan ramieniem ogarnął ją wpół i tak poszli w stronę owej wydeptanej trawy.
 — Wiesz Julka — powiedział — Zienkiewicz mnie dziś widział. Patrzał, żebym się kłaniał, ale mnie wzięło, nie mogłem. Właśnie, że czekał na to. Co on tam, jak każdy, nie gorszy, ale z tamtych stron toby mnie wyświecił, żeby mógł. —
 — A nie może? — spytała Julka ze strachem.
 Roześmiał się. Niewesoło. Groźnie:
 — Już ty myślisz, że wszystko, wszystko mogą, co? —
 Pokiwała głową, wydęła wargi. Wyciągnęła z papierka wędlinę i rozłamała chleb.
 — Na masz.. —
 Olbrzymiemi kęsami przełknął swoją część. Julka odgryzła kawałek, kiełbasa jej zapachniała mdło. A może wcale nie zapachniała, tylko tak sobie pomogła:
 — Jedz Stefuś, nie mogę już więcej. —

230