Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/235

 Słabo powiedział:
 — Co za sztuki, jedz. —
 Ale Julka odłożyła chleb. Wtedy chwycił go łapczywie i zmiażdżył w dwuch kęsach. Julka nawznak ułożyła się na trawie, chciała pochwycić jeszcze trochę słońca, ale już bladło, szło ku zachodowi.
 Najpierw z lubością przypatrywała się jak Stefan jadł, potem znów spochmurniała. Wtedy on rzucił nagle:
 — Możnaby się tej Anny Andrzeja poradzić. Zawsze prędzej będzie wiedziała i może co poradzi, chcesz? —
 — Nie — krzyknęła z pasją i nagle spytała — przecie to nie jego żona? —
 — Jakże, trzy lata żyli. —
 — Niczyjej rady mi nie trzeba — rzekła zawzięcie, nie patrząc na niego.
 Szarpnął ją za ręce, aż usiadła:
 — Mów rzekł gniewnie — gadaj, co chcesz zrobić, już mnie nie złość. —
 — Ano nic. —
 — Co? — burknął, nie rozumiejąc.
 — Bo to widzisz — zaczęła — nie pójdę do żadnej tam. Nie wytrzymam tyle boleści, jeszcze nogi mam odparzone. A ile umiera? Nie pójdę. —
 — Rodzić chcesz? — spytał prosto.
 Schyliła głowę: — No.. —
 Stefan wyrwał z korzeniem garść trawy. Była skruszała i sucha od słońca.
 — Ja, no wiesz — powiedział w oczy jej pa-

231