Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/236

trząc — roboty nie mam, ani zryć, ani mieszkać.
 — Zamieszkalibyśmy z mamą — rzekła pokornie.
 On gniótł w ręku trawę:
 — A to już wszystko? Wiesz, innej nie mam, mogę się żenić, ale przecie nie starczy urodzić. Żyć też jakoś trza. —
 — Mają ludzie dzieci, nie same bogacze — rzekła uparcie, bo już jej się zdawało, że mu wolnego życia szkoda.
 — Jeszcze my młodzi — odrzekł — a u mnie, wiesz, nadziei ci nie dam żadnej, bo skąd?
 Jeszcze u mnie trudniej gorzej jak innemu. —
 — Nie potrzebuje — rzekła gniewnie.
 Podniósł oczy, zapadły się w ostatnich czasach głęboko. Coś w nich błysnęło weselszego: — Popatrz — zawołał i żelaznym uchwytem palców schwycił ją za ramiona, przyciągnął, usta mu się rozchyliły w uśmiechu:
 — Takaś to? — śmiał się ze zdumieniem.
 — Bo co? — szepnęła gorąco, już cała do niego przylepiona.
 — To i chyba jesteś żona dla mnie. —
 Chciwie, cała w uśmiechach wypiła te słowa. Poddała się uściskowi i cała zajaśniała odblaskiem tej mocy i żaru, która biła z niego, kiedy chciał.
 Stefan ramiona pod głowę podłożył i leżał cicho. Przez chwilę cieszył się samem ciepłem i spoczynkiem. Nawet głód oszukany pajdą julczynego chleba, milczał. Sama błogość rozlała się po kościach. Takie też bywały chwile, kiedy się myślało nie dalej najbliższe-

232