Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/241

 Za przymkniętemi drzwiami zaśmiała się dziewczyna: — Oho znów.. —
 Potem usłyszał przyciszony, pełen wyrzutu głos Anny:
 — Dopiero zdjęłam ten łach. Dlaczego zawsze go kładziesz mamo? —
 — Ty jesteś dama, dla ciebie łach — rzekła gniewnie i głośno inna kobieta — dla mnie porządny chodnik. —
 Drzwi się otworzyły, wyjrzała siwa, niedbale uczesana głowa, spojrzały zaczerwienione oczy za szkłami w drucianej oprawie:
 — Czego pan sobie życzy? — spytała sucho.
 Ukłonił się trochę zmieszany, spytał o Annę. Oczy za szkłami zdziwiły się bardzo. Rozpoznał w nich teraz odrobinę bronzowości, choć wydawało się, że nigdy nie mogły być takie jak oczy Anny. Wskazała pokój.
 Stefan wszedł. Nim się zdążył rozejrzeć po staroświeckich gratach i żurnalach na pluszowej serwecie, weszła Anna. Zdziwiła się, przywitała, a on przyjrzawszy jej się po tem kilkotygodniowem niewidzeniu, które ich dzieliło, spytał zaraz:
 — Chorowaliście? —
 Zaprzeczyła. Nie, wszystko było po staremu. Usiedli na wyplatanych krzesłach z przedartą trzciną. Stefan widział, że nie musiało ludziom w tem mieszkaniu być za dobrze. Mówili najpierw o byle czem, aż Anna zapytała, czy był już u Andrzeja na cmentarzu?

237