Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/246

 — Nic tam nie będę robiła — powiedziała.
 — Tylko? — zdumiała się Anna.
 — Całkiem nic — powtórzyła Julka.
 — Ah… — zrozumiała wreszcie Anna.
 Umilkły obie. Gdzieś na górze stukano talerzami. Śmietnik cuchnął w łagodnem cieple wieczoru. Letnia noc nadchodziła, paliła się na niebie blado złocistym, wielkim rogalem księżyca. Okna ciemniały wcześnie. Rozpychano je naoścież, drewniane ramy skrzypiały, szyby cienko podzwaniały na lekkim wietrze.
 — To ja już pójdę — rzekła Anna i stała dalej.
 — Dosyć się dzieci chowa na całym świecie i moje nie zginie — nieoczekiwani twardo powiedziała Julka. — Przyszłoby wyginąć wszystkim biednym ludziom, żeby na to patrzeć, nawet i tego nie mieć? — Oczy jej błyszczały surowo, groźnie.
 — Tak — rzekła Anna — to prawda. Pani sobie już poradzi. —
 Czekała chwilkę, ale Julka nie powiedziała nic więcej. Wtedy wyciągnęła do niej rękę. Pożegnały się Do bramy Julka zawołała na nią:
 — Dziękuję. —
 Anna skinęła jej tylko zdaleka. Ledwie wyszła na ulicę, spotkała Stefana. Musiał tu już czekać jakiś czas.
 — No i co? Rozmawiałyście? — spytał żywo.
 Podniosła oczy:
 — Julka chce przecież mieć to dziecko. —
 Stanął przed nią zmarszczony. W jasności latarni

242