Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/251

 Śmieszna rzecz, bolało trochę, kiedy zbyt długo trzeba było stać i patrzeć wprost na te jaskrawe słowa.
 Chociaż nieprawdziwi byli ci wytwornie przegięci, całujący się, nudni kochankowie, którym dla egzotyki niezbędna była Hawai, ci w nieskazitelnych ubraniach, zawieszeni nad brudną, nędzną ulicą, nawprost wózka ze zgniłemi jabłkami, które sprzedawał obdarty chłopak.
 Tylko słowa, które są zawsze jednakowe, w patetycznym frazesie i powszedniej prostocie, za biedne na uczucia, za wielkie, za przesadne na czyjąś prawdę, godziły w nią znajomem ostrzem.
 W niewidzialnej głębi z powolnem skrzypieniem zaczęła się obracać płyta.
 Anna usiłowała przedostać się naprzód.
 „Gdy bałałajka gra, melodję życia zna..“ — jęczała płyta lirycznym barytonem, w którym chrypiały ciche trzaski.
 Wtedy Anna zatrzymała się na sekundę. Stanęła. Poznała ją.
 To wszystko, ból i gorycz, która ją trawiła i ta pociecha utajona, którą koił letni deszcz, pełne bólu rozstanie i jutro, w którem już się chciało podjąć nowy trud — to była właśnie ona.
 Można ją było nazwać słowami z ochrypłego patosu skrzypiącej płyty. Właśnie tak: melodja życia..
 Rozpryskując twardo małe kałużki we wgłębieniach wyboistego bruku, biegła Anna naprzód, żeby

247