Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/268

 — Co jest? — i cisnął paczkę.
 — Rękę Urbańskiemu zgnietło — krzyknęła rozpaczliwie, lecąc naoślep wdół.
 Ale ryży Mundek wyprzedził ją. Zielone, małe oczy prawie mu na wierzch wyszły w bladej piegowatej twarzy. Runął wdół jak kamień ciśnięty z wysoka i tylko już z parteru krzyknął:
 — Zatrzymać? —
 — Tak — jęknęła bezradnie, przystając Andzia. Ale już nad nią od góry trzeszczały schody pod szybkiemi krokami innych pędzących po pomoc.
 …Piotr Zienkiewicz trzymał w ręku przyniesiony rachunek. Przeglądał, sprawdzał pozycja po pozycji. W pamięci sumował długie kolumny.
 Wtedy otworzyli drzwi, szarpnęli niemi dziko, wdarli się bez pukania. Zienkiewicz zbladł. Jakieś odległe wspomnienie, któraś z tysiącznych nocnych obaw ścisnęła mu serce. Rękami oparł się o biurko. Czekał.
 Wysoki, gadatliwy, ale niegroźny i zawsze uprzejmy Piotr Chudzielec zawołał:
 — Wypadek u nas, rękę wyżej łokcia poszarpało. —
 Zienkiewicz wstrząsnął, się:
 — Przy czem? —
 — Pas zleciał, a on wszedł na drabinę…. — zaczęła Andzia.
 — Trzeba zatrzymać — powiedział Zienkiewicz.
 — Już zatrzymane. —
 Zmarszczył się, chciał coś powiedzieć, ale młody

264