Strona:PL Gustawa Jarecka - Przed jutrem.pdf/280

krwi i bez czarnych znamion strachu, żeby urosło silne, mocne i niebojące się.
 Roboczy dzień szedł ku końcowi. Słońce zaczęło wędrować w górę po szybkach, z hali znikała złocistość. Jeszcze tylko spiekotą i potem czuło się lato.
 Młody Sitarski, który robił przy oknie, wyjrzał na moment:
 — Ludzie stoją koło furty i patrzą tu — rzekł:
 Ale inni lepiąc się gorącym potem, ledwo słuchali, schyleni nad robotą i w zaciętem milczeniu odrabiali stracone tuziny.
 Już przestali powtarzać nazwisko Urbańskiego, już nazwisko to, opuściwszy halę fabryczną, przeszło dalej, nadół do biura.
 Tam je przepisywano czysto, porządnie na czterech formularzach doniesienia o wypadku.
 Panny szeptały: — Dyrektor okropnie zdenerwowany dziś. —
 — Ludzie nie chcieli przystąpić do pracy, dopóki nie było lekarza… —
 — Oburzające z tem pogotowiem… —
 — Ale przecież dyrektor tu niewinien… —
 — Ostatecznie nic się nie stało, już pracują. Dyrektor jest taki nerwowy. —
 — Od wtedy, wiecie, od wtedy… —
 Przez otwarte okno i przestrzeń podwórza zdaleka Nonplus dyszał, szumiał i drżał ruchem maszyn.
 — Który to Urbański? —
 — Z wąsami, starszy… —
 — Nie wiem, ale tyle dzieci ma podobno. —

276