Strona:PL Gustawa Jarecka - Szósty oddział jedzie w świat.pdf/26

 Wtedy któregoś dnia przypadkiem spytała Wandzia na lekcji:
 — Proszę pani, czy od nas daleko do morza?
 — Kilka godzin podróży koleją, około czterech.
 — A ja myślałam, że bliżej, bo „Pomorze” — rzekła rozczarowana Wandzia — do Łodzi też jest niewiele dalej stąd.
 Wszystkie dziewczynki zaczęły się pytać o morze. Tak było przyjemnie, że coś nieoczekiwanego zdarzyło się na lekcji. Żadna z nich jeszcze nie była nad morzem, choć to niezbyt daleko.
 Nagle Oleńka burmistrzówna, czerwona ze wzruszenia jak pomidor, stanęła w ławce i podniosła dwa palce. Czekała posłusznie, ale napróżno, bo już prawie cała klasa jednocześnie stanęła w ławkach z wyciągniętemi wgórę dwoma palcami:
 — Prze pani — pomagały sobie te, które najprędzej chciały powiedzieć.
 — Na święto morza to koleje są tanie, nie?
 — A gimnazjum to co rok jedzie na wycieczkę.
 — Mój brat z harcerzami był na obozie w Wielkiej Wsi, to też nad morzem.
 Aż nagle Wandzia krzyknęła ponad wszystkie:
 — Proszę pani, jedźmy też z wycieczką.
 Na sekundę zrobiło się zupełnie cicho, a potem jakby ktoś ul otworzył. Zapiszczało, zabrzęczało głosami, zastukało ławkami, zaszurało po podłodze.