Strona:PL Guy de Maupassant - Horla.djvu/025

jeszcze skierowali nas na nieoczekiwaną drogę, na której doszliśmy w rzeczy samej, od czterech albo pięciu lat zwłaszcza, do zdumiewających wyników.
 Moja kuzynka, również wielki niedowiarek, rozśmiała się. Dr. Parent zapytał ją wówczas:
 — Chce pani, abym panią spróbował uśpić?
 — I owszem, proszę pana.
 Usiadła w fotelu a on począł się w nią wpatrywać uparcie, fascynująco. Dziwnie się czułem wzruszonym, obserwując tę scenę; serce me uderzyło mocniej, coś mnie poczęło ściskać za gardło. Tymczasem powieki pani Sablé poczęły ciężyć, usta zacisnęły się kurczowo, pierś dyszeć poczęła.
 Po upływie dziesięciu minut spała.
 — Stań pan poza panią — polecił mi lekarz.
 Stanąłem za plecyma mej kuzynki. Włożywszy jej w ręce bilet wizytowy, rzekł doktor:
 — Daję pani lusterko. Co w niem widzisz?
 — Widzę mojego kuzyna — odparła.
 — Co robi?
 — Podkręca wąsy.
 — A teraz?
 — Wyjmuje z kieszeni fotografię.
 — Czyją fotografię?...
 — Swoją własną.
 Wszystko to było prawdą. Fotografie te zaś wręczono mi w hotelu tegoż wieczora.
 — W jakiej pozie przedstawia go to zdjęcie?
 — W stojącej, z kapeluszem w ręce.