Strona:PL Guy de Maupassant - Horla.djvu/028

kałem męczącą pracę jej mózgu. Nie wiedziała, jaką dać odpowiedź. Wiadomem jej było jedynie, że ma u mnie pożyczyć dla męża 5000 franków — nie miała zaś odwagi kłamać.
 — Tak jest, pisał do mnie.
 — A to kiedy?... Nie wspomniałaś mi o tem wczoraj ani słóweczka.
 — Otrzymałam list dziś rano.
 — Nie mogłabyś mi go pokazać?
 — Nie, nie, nie... Są w nim rzeczy poufne... zbyt osobiste... To też... to też spaliłam go...
 — Zatem twój mąż robi długi...
 Zawahała się, a potem szepnęła
 — Nie wiem.
 Oświadczyłem jej nagle:
 — Niestety, nie rozporządzam w danej chwili 5000 franków, droga kuzynko.
 Wydała z siebie coś w rodzaju okrzyku boleści.
 — Och! proszę cię o to... bardzo cię proszę, postaraj się...
 Poczęła się egzaltować, splotła ręce w błagalnym geście!... Zauważyłem przytem zmianę tonu w jej głosie... Rozpłakawszy się, poczęła bełkotać, pod nękającym wpływem rozkazu, który ją ujarzmił.
 — Och! błagam cię... Gdybyś wiedział, jak cierpię... Potrzeba mi tych pieniędzy dziś jeszcze...
 Zlitowałem się nad nią.
 — W takim razie będziesz je mieć niezawodnie. Przysięgam ci.