Strona:PL H Balzac Eugenia Grandet.djvu/115

 — »Niechaj śpi, rzekł pan Grandet, aż nazbyt wcześnie obudzi się, aby usłyszeć smutne wiadomości.
 — »Cóż takiego? zapytała się Eugenia; kładąc w filiżankę dwa małe kawałeczki cukru. Starzec sam rąbał je, kiedy nie miał nic ważniejszego do czynienia.
 Pani Grandet, nie śmiała zapytać sic o to.
 — »Jego ojciec zastrzelił się.
 — »Mój stryj! rzekła Eugenia.
 — »Biedny młodzieniec! zawołała pani Grandet.
 — »Tak jest, biedny, nie ma ani szeląga, przydał stary.
 — »I cóż! śpi jak gdyby był królem świata: rzekła Barbara łagodnym tonem.
 Eugenia przestała jeść. Ścisnęło się jej serce tak, jak ściska się, kiedy litość obudzona nieszczęściem ukochanéj osoby, powstaje w sercu kobiety. Biedna dziewczyna płakała.
 — »Nie znałaś twojego stryja? rzekł