Strona:PL H Balzac Eugenia Grandet.djvu/118

 Na te słowa, młoda dziewczyna podniosła głowę, spojrzeniem zapytała matkę, tajemnie zgłębiła jej myśli i rzekła do niéj:
 — »Po cóż wysyłać go do Indyów? Jeśli jest nieszczęśliwym, czyliż nie powinien pozostać u nas? Nie iestże naszym najbliższym krewnym.
 — »Tak jest moje dziecię, to rzecz naturalna, ale twój ojciec ma swoje powody; powinniśmy szanować je.
 Matka i córka usiadły w milczeniu i obie zaczęły pracować, ale przejęta wdzięcznością za najczulszą troskliwość matki, Eugenia pocałowała ją w rękę i rzekła:
 — »Jakże jesteś dobrą! kochana mamo!
 Słowa te rozjaśniły starą twarz matki, zwiędniałą skutkiem długich boleści.
 — »Czy ci się podobał? zapytała się Eugenia.
 Pani Grandet odpowiedziała uśmiechem, a po chwili milczenia rzekła po cichu.