Strona:PL H Balzac Eugenia Grandet.djvu/136

 Karol oniemiały zbladł i wlepił oczy w pana Grandet.
 — »Tak jest mój synowcze, zgadujesz. Umarł. Ale to nic. Jest jeszcze coś ważniejszego. Zastrzelił się.»
 — »Mój ociec!
 — »Tak jest. Ale to nie. Dzienniki piszą o tém, jak gdyby to do nich należało. Czytaj.
 J pan Grandet podał mu nieszczęśliwą gazetę.
 W téj chwili, biedny młodzieniec, jeszcze dziecię, jeszcze w tym wieku, w którym uczucia objawiają się z prostotą, zalał się łzami.
 »To dobrze, rzekł do siebie Grandet. Przestraszał mię wzrok jego. Płacze, nic mu nie będzie.
 — »To jeszcze nic, mój biedny synowcze, odpowiedział Grandet, nie wiedząc czyli go Karol słucha, to jeszcze nic, pocieszysz się; ale...
 — „Nigdy! nigdy! mój ojciec! mój ojciec! — »Stracił wszystko, nie masz ani grosza.