Strona:PL H Balzac Eugenia Grandet.djvu/275

ma to córuniu? Podnieśże głowę. Powinnaś mię ucałować za to, że ci objawiam tajemnicę życia i śmierci pieniędzy. Zaprawdę, pieniądze żyją jak ludzie, krążą i płodzą się.
 Eugenią wstała, ale postąpiwszy parę kroków ku drzwiom, odwróciła się nagle, spojrzała na ojca i rzekła:
 — »Już nie mam mojego złota.
 — »Nie masz twojego złota! zawołał Grandet, wyprężając nogi jak koń, który o dziesięć kroków od siebie, słyszy bicie z armat.
 — »Tak jest, już go nie mam.
 — »Ale mylisz się Eugenio? — »Nie.
 — »Na kości mojego ojca!
 — »Kiedy bednarz klął w ten sposób, deski drżały.
 — »Dobry, święty Boże! pani zbladła, zawołała Barbara.
 — »Grandet, rzekła biedna kobieta: twój gniew o śmierć mię przyprawi.
 — »Ta! ta! ta! wy kobiety — nie umieracie nigdy.