Strona:PL H Balzac Eugenia Grandet.djvu/57

dwóch soldów na stawkę, szepnęła mu do ucha:
 — »Będzieszli cicho? niezgrabiaszu!
 W téj chwili pan Grandet wszedł, bez dużéj Barbary, której stąpanie i posługacza słychać było na schodach. Za nim wszedł podróżny, co przed chwilą wzbudził tak wielką ciekawość i tak zajął wyobraźnią, iż jego przybycie do tego domu i spadnięcie wśród tego świata, jedynie możnaby porównać ze zjawieniem się ślimaka w ulu, albo pawia między kurami.
 — »Siadaj przy kominku, rzekł pan Grandet.
 Ale nieznajomy wprzódy ukłonił się zgromadzeniu. Mężczyźni wstali, kłaniając sic na wzajem; kobiety grzecznie go przywitały.
 — »Zapewne pan zziąbł, rzekła pani Grandet, przyjeżdżasz może...
 — »Otóż są kobiety! rzekł stary Grandet, przerywając sobie czytanie listu: zaczekajże, niech ten pan odpocznie.