Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/104

 Usiadła przed lustrem i natarła twarz tłuszczem.
 — Ano, niech pan lepiej patrzy w inną stronę, ładne to to nie jest.
 Unrat odwrócił się posłusznie. Usłyszał kilka pierwszych tonów na fortepianie. Sala szemrała głucho, jakby była nawpół napełniona.
 — A pańscy uczniacy, — rzuciła kobieta, z jakimś przedmiotem między zębami, — mogą wogóle wyciągać szyje i oblizywać się!
 Unrat poszedł za popędem wewnętrznym i obejrzał się na okno. Za czerwoną firanką istotnie cień jakiś wyciągał szyję.
 Na sali rozległo się długie „hohohoho“. Artystka Fröhlich stanęła na progu, a drzwi poza nią zostały natychmiast zasłonięte przez szeroką postać artysty Kieperta. Gdy oboje znaleźli się w garderobie, Kiepert zawołał:
 — Bardzo to dla nas pochlebne, panie profesorze, że jest pan znowu!
 Artystka Fröhlich zauważyła:
 — A, jest! No więc!
 — Dziwi się pani zapewne... — wyjąkał Unrat.
 — Ani gadania, — oświadczyła Róża. — Niech mi pan pomoże zdjąć płaszcz.
 — ...że tak szybko powtarzam swoją wizytę...
 — Skądżeby!
 Uniosła ramiona, niby ucha dzbana, do swego wielkiego czerwonego kapelusza z piór, wyciągała szpilki i szelmowsko uśmiechała się oddołu do Unrata.
 — Ale... — był zakłopotany, — ...powiedziała pani sama, że muszę przyjść znowu.
98