Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/111

 Fortepian począł lać łzy. W dyszkancie był wilgotny od łkania, a basie mógł sobie posiąkać dowoli.
 Unrat słyszał, jak artystka Fröhlich zaczęła:
 — Księżyc okrągły jest i gwiazdy blado świecą.
 A kiedy słuch wytężasz nad srebrnem jeziorem.
 Słyszysz, jak miłość twoja łka późnym wieczorem...
 Tony wynurzały się, niby matowe perły na czarnej toni, z melancholijnej duszy śpiewaczki.
 Unrat pomyślał:
 „Wszelako więc atoli — “
 Czuł się niewyraźnie, smutno mu było na duchu. Podkradł się do szpary w drzwiach i ujrzał jak między amplami wolno tworzyły się i znikały znowu zielone fałdy na sukni artystki Fröhlich... Przechyliła głowę dotyłu; w polu widzenia Unrata ukazał się wygięty diadem na jej rudawej fryzurze i kolorowy policzek pod wysoką, czarną brwią. Przy jednym z pierwszych stolików rzekł entuzjastyczny głos, głos barczystego wieśniaka w granatowej kurtce wełnianej:
 — Nie, jaka ta kobita jest ładna! Kiedy teraz wrócę do domu, nie będę mógł nawet spojrzeć na swoją starą.
 Unrat przyjrzał się temu mężczyźnie z lekceważącą sympatją; pomyślał;
 „Ejże, owszem więc tedy, człowieku“.
 On nie był przy tem, jak artystka Fröhlich powstawała! Nie wiedział, czem jest piękno, nie był powołany do decydowania o tem, musiał je przyjmować, jak mu je podawano, cieszyć się jeszcze, jeśli mu psuło apetyt na własną żonę.