Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/115

by nie było tego murzyna, płakaliby, zamiast się śmiać.
 — Naturalnie gwiźdżę na to, — rzekła artystka Fröhlich. — Jeżeli oczywiście profesor postawi nam co do wypicia. Co też on nam da do picia?
 I jak wczoraj położyła dwa leciutkie palce pod jego podbródek.
 — Wina? — odgadł Unrat.
 — Doskonale! — rzekła artystka z uznaniem. — Ale jakiego?
 Unrat nie był, obeznany z kartą win. Oczyma szukał pomocy, jak uczeń, kiedy się zająknie. Kiepert i jego żona przypatrywali mu się z naprężeniem.
 — Zaczyna się na s, — pomogła mu artystka Fröhlich.
 — Schâteau... — rzekł Unrat spocony. Nie był neofilologiem i nie miał potrzeby wiedzieć, jak się sylabizuje wyrażenia piwniczne. Powtórzył:
 — Schâteau...
 — E gdzietam, — odpowiedziała artystka Fröhlich... — Po s następuje z, potem a.
 Unrat ciągle nie wiedział.
 — A potem m... potem p... Nie, widzę, że pan się niczego nie domyśla. To rzeczywiście zdumiewające, że się pan niczego nie domyśla.
 Mina Unrata rozjaśniła się nagle z naiwnego szczęścia. Wiedział już.
 — Szampan!
 — No, dzięki Bogu! — rzekła artystka Fröhlich. Gusta i Kiepert również uznali rozwiązanie za dobre. Artysta wyszedł zrobić zamówienie. Gdy powracał przez salę, gospodarz własnoręcznie niósł przed nim